SNELLER OMDENKEN

G.J.M. (Godfried) Barnasconi, voorzitter Cordaan

Het zorgveld is momenteel erg onrustig. Vermoeide zorgverleners, te veel vacatures, te weinig mensen, weinig tot geen vertrouwen in het beleid van de landelijke overheid, alles is te gecompliceerd…. Nog herstellende van de Covid ellende zijn zorgorganisaties bezig na te denken over hun (toekomstige) zorgtaken. Zorgbestuurders hebben tijdens de Covid periode geleerd dat ze het als organisatie niet alleen kunnen, ze moèten samenwerken. Wat steeds duidelijker wordt is dat “meer geld, meer mensen” niet realistisch is. Dat betekent dat op een klassieke manier kijken naar het zorglandschap tot ouderwetse oplossingen leidt. De zorgwereld is gewoonweg te complex geworden.

Belangrijk is dat we ons realiseren dat de uitdagingen niet kleiner zullen worden. Hoe sneller we beseffen dat de huidige complexiteit in de zorg een gegeven is, des te sneller gaan we met elkaar omdenken. Dit omdenken leidt er bij mij toe dat we als Cordaan en als zorgsector onze blik moeten verruimen naar de regio. Daar liggen echt mogelijkheden voor samenwerking. Op het moment dat je niet elke vorm van zorg separaat bekijkt maar als één zorglandschap, ontstaan er nieuwe verbanden. Bijvoorbeeld tussen de reguliere zorg en welzijn. Samenwerking in wijken tussen buurthuizen, welzijnsorganisaties, wijkzorg, huisarts en uiteindelijk ook het ziekenhuis en VVT-instelling leidt tot interessante inzichten.

“De uitdagingen zullen niet kleiner worden.” 

In bepaalde wijken in Amsterdam blijkt, door de inzet van bijvoorbeeld buurtteams, dat er niet altijd een zorgvraag is maar een hulpvraag, zoals schuldhulpverlening. De combinatie tussen welzijn en reguliere zorg leidt hier tot positieve resultaten.

Een uitdaging is de financiering van de zorg. We hebben in Nederland een ingewikkeld zorglandschap laten groeien (zorgmakelaars schieten niet voor niets als paddenstoelen uit de grond om de burger te helpen) en een complex toeslagencircus (met toeslag op toeslag) ingericht. Daarbij is niet meer helder welk probleem we daarmee nu eigenlijk willen oplossen. Voorbeeld: als een werkgever medewerkers één uur per week meer laten werken, wordt wat ze dan meer verdienen gekort op toeslagen die vanuit de overheid ontvangen. Netto schieten ze er dus niets mee op terwijl meer uren werken een oplossing zou kunnen zijn.

In overleg met gemeente en de dominante verzekeraar ter plaatse moet het mogelijk zijn alle gelden bij elkaar in een pot te stoppen en dan opnieuw te verdelen. Hiermee voorkom je ook dat waar de ene zorgaanbieder iets slims bedenkt, de opbrengsten hiervan bij een andere zorgaanbieder terecht komen. We kunnen hier alleen mee beginnen als de betreffende zorgbestuurders breder denken dan het belang van hun eigen organisatie. Dat betekent dat cure, care, huisartsen, welzijnsorganisaties, cliënten belang met elkaar moeten overleggen om tot oplossingen te komen. Dit is regionaal te organiseren en de zorgfinanciers zouden deze eis van samenwerking bij contractering van zorgaanbieders kunnen vastleggen.

We komen dan uit bij passende zorg. Die zorg heeft te maken met maatschappelijke waarden, een goed moreel kompas, perspectief voor alle spelers, een open mind voor mogelijkheden en is onderbouwd met relevante data. Je focust dan niet meer op een strategische oplossing, maar op een gemeenschappelijke opgave in een bepaalde regio.
Strategie is namelijk vooral doen!

Wanneer we dit bespreken met de net gevormde colleges van B&W, de prominente regionale verzekeraar en je dit goed uitlegt aan de plaatselijke bevolking heeft dit een kans van slagen. Ik geloof er in ieder geval in.